Publiczne muzeum w pałacu wilanowskim, jedno z pierwszych w Polsce, utworzone zostało w roku 1805 z inicjatywy ówczesnego właściciela Wilanowa, Stanisława Kostki Potockiego, jako zwieńczenie jego kolekcjonerskich pasji i zgodnie z bliską mu oświeceniową ideą kształcenia współobywateli.
Wydawałoby się, ze PRL jest już historią. Jednak nienawiść do osób uznanych za „wrogów ludu” m.in. ziemian powraca. Przykładem tego jest kłamstwo wilanowskie wymierzone w rodzinę Branickich.
O Wilanowie i muzeum wilanowskim w czasie wojny 1939 roku i w okresie okupacji niemieckiej oraz o wywiezieniu Branickich z rodzinnego Wilanowa — wspomnienia Marii Beaty z Potockich Branickiej i jej córki Anny z Branickich Wolskiej
Na wniosek Stanisława Aronsona hrabia Adam Branicki otrzymał pośmiertnie Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, a jego żona Beata Branicka – Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. Były to jedne z ostatnich odznaczeń nadanych przez Lecha Kaczyńskiego.
W związku z wyrokiem sądu, dyrektor Muzeum Pałacu w Wilanowie, Paweł Jaskanis opublikował na łamach dziennika Rzeczpospolita oraz na stronie WWW http://wilanow-palac.pl/ następujące oświadczenie: “W związku z wyemitowaniem w programie telewizyjnym “Teraz My” z dnia 18.05.2009 r., powtórzonym na portalu internetowym www.tvn.pl, nieautoryzowanych fragmentów moich wypowiedzi o zagrożeniu dla kolekcji Muzeum Pałacu w Wilanowie, uprzejmie […]
W dniu 19 stycznia 2010 odbyła się uroczystość pośmiertnego odznaczenia Orderami Odrodzenia Polski Marii i Adama Branickich.
Od 1944 roku polska arystokracja była inwigilowana przez bezpiekę – wynika z materiałów archiwalnych. Mimo szykan arystokraci nie poszli na współpracę z władzą ludową.
W 1932 roku Adam Branicki ofiarował w wieczysty depozyt Państwu Polskiemu historyczną Bibliotekę Wilanowską wraz z archiwum i wyposażeniem
Wywodzi się Pan ze znanego mazowieckiego rodu, od stuleci pieczętującego się herbem Radwan. Wielu Pańskich przodków dobrze zasłużyło się ojczyźnie. Proszę wymienić tych, którzy Pańskim i Waszej Rodziny zdaniem zasługują na szczególną pamięć?
Zrazu ze zdziwieniem, które w miarę lektury przeradzało się w oburzenie, przeczytałem opublikowany na łamach Tygodnika Powszechnego artykuł Anny Mateji i Jana Strzałki